GENIETEN MET DE VOLVO XC40 VAN EEN FIKA MOMENTJE BIJ BLACK&YELLOW

~ [sic]writing
DSC01898 b
Scancar Volvo Black & Yellow

Ism Sugarbelly & Shortwood

Op een regenachtige maandagmorgen bezoeken we het Eilandje in Antwerpen. Guur weer, venijnige regen en windstoten van Koning Winter, slaat ons aan alle kanten in het gezicht. Met de bouw van het gigantische nieuwe ziekenhuis en de langverwachte nieuwe Londenbrug is het Eilandje nog altijd één grote bouwwerf in volle expansie. Overal lopen bouwvakkers af en aan, ijverig aan het timmeren en metsen, ook in de Nassaustraat. Lees verder >

OUT OF THE BLUE MENU MAR-I-CEL

~ [sic]writing

out of the blue logo dad 3

De allereerste beelden die ik me herinner als kind, zijn die van hoe de zon weerkaatste op de golven in de ogen van mijn stralende ouders tijdens onze zomerse zeiltochten. Ik was drie jaar oud en samen met onze twee zwarte Schotse terriers voeren wij de Oost- en Westerschelde af in een houten zeilboot. Mijn papa zat altijd aan het roer. Hij was een bijzonder woeste zeeman, yet, in his way, a very classy gentleman.

Bij laag tij, met nog wat kabbelend water onder ons, genietend van de leegte, de wind en het gekrijs van de meeuwen, legde hij ons bootje stil op een zandbank. Ik herinner me nu vooral die grote, sterke handen van hem die plots het water in gingen, zoekend, gravend, en die dan tot mijn grote verwondering enkele oesters of mosseltjes binnenboord haalden. Zo zochten we ons eten bij elkaar, gewoon daar waar het net op dat moment voor handen was. Ik speelde ondertussen op die zandbak. Vaders buit belandde altijd op zijn kleine grill in het zand. Eten werd zo geluk. Bij het wassende water sprong ik snel weer mee aan boord en we zeilden naar huis.

Doorgaan met het lezen van “OUT OF THE BLUE MENU MAR-I-CEL”

DE ZWALUWEN ROND MIJN ZOMERBED

~ [sic]writing

13920103_10154508980402526_2613626688221621192_o c

11/07/2014, speech bülent öztürk schoonselhof antwerpen

Geachte mensen, Lieve vrienden, Geachte heer de burgemeester,

Het zal u vermoedelijk niet verbazen… Deze indrukwekkende begraafplaats had ik nog nooit bezocht. Maar, lieve vrienden, toen ik deze speech voor u schreef, kon ik me toch meteen van alles voorstellen bij deze plek. Want zo werkt dat namelijk in mijn hoofd! Zodra ik aan een begraafplaats denk, flitsen er beelden door mijn hoofd, en daarna zet ik er geluiden bij. Dan komen automatisch kleuren, en soms kan ik bepaalde plekken zelfs proeven én voelen. Uiteindelijk ontstaat er zo een film in mijn hoofd! Lieve mensen, voor wie mij niet kent, ik ben een, weliswaar beginnend, filmmaker.

Doorgaan met het lezen van “DE ZWALUWEN ROND MIJN ZOMERBED”